Ik
ben een mens van woorden. Geschreven of uitgesproken, het is mij om
het even, maar ik ben van de woorden. Ik hou van lezen, schrijven,
praten, vertellen. Van boeken, gedichten, muziekteksten, toneel,
goede gesprekken. Voor mij zit er veel schoonheid in het woord en die
vorm van schoonheid resoneert het meest in mij. Geen toeval dat ik
juf werd in een taal leren.
Natuurlijk
kan ik ook genieten van muziek, geuren en van een mooi schilderij,
maar op de een of andere manier zijn het woorden die het snelst iets
in mij raken.
Beelden
Je
hebt ook beelddenkers. Mensen die niet veel kunnen met woorden en
omschrijvingen, maar die ergens iets bij moeten zien. Ik vind dat
soms lastig. Mijn man is er zo een. Geen toeval dat die man van mij
beeldend kunstenaar is. Hij ziet de schoonheid van beelden en vormen
en woorden doen hem een stuk minder. Hij kan bijvoorbeeld enorm
genieten van van die heel langzame jaren zeventig films. Het beeld
alleen is voor hem genoeg, mij gaat het te langzaam, te weinig
dialoog. Of monoloog voor mijn part, in elk geval te weinig woorden.
Nu
is het zo dat op een Vrijeschool leerlingen op verschillende manieren
worden aangesproken. (Had ik daar al eens eerder over verteld? ;-) )
We doen aan verhalen vertellen en gedichten reciteren en schrijven,
de woordenkant zeg maar. Maar ook aan textiel, hout, metaal, tekenen,
het beeldendeel. En ook nog aan dans en euritmie en toneel en muziek,
die allemaal weer andere delen van de mens aanspreken en combinaties
zijn van diverse aspecten.
Voor mij is dit mooi, maar in mijn vak
blijven de woorden gewoon overheersend, want dat is immers waar een
taal uit is opgebouwd.
Voor beelddenkende kinderen kan dit moeilijk
zijn, een obstakel zelfs. En dat begrijp ik heel goed. Het is
verdraaid lastig als je iets moet doen wat van nature minder in je
zit.
Zweten
Ik
heb dat elk jaar als ik aan het begin van het schooljaar een beeld
moet geven. Bij ons is dat namelijk traditie. De gymzaal is gevuld
met een stuk of tien, twaalf klassen en om de beurt komen de mentoren
voor de groep staan en geven een beeld. Dit is een weliswaar verteld
beeld, maar dat is iets anders dan een verhaal. Het is de bedoeling
dat je met woorden een beeld schept dat de klas meeneemt het nieuwe
schooljaar in. Een startpunt waar vanuit verder gegaan kan worden.
En
ik vind dat verdraaid moeilijk. Een verhaal vertellen, dat kan ik.
Een toneeltje doen desnoods ook wel. Met zweet in de bilnaad, dat
wel, maar eigenlijk vind ik een beetje toneel ook hartstikke leuk,
dus geen probleem. Maar hoe schep je een beeld?
Ik
heb er over vergaderd, nagedacht, besproken met ervaren
antroposofische collega's, maar het wordt niet makkelijker. Toch doe
ik het. Het hoort erbij en dus sla ik me er doorheen, blij dat het
maar een keer per jaar hoeft.
Begrip
Het
helpt me om begrip te hebben voor die beelddenkende en dyslectische
leerlingen die bij mij elke dag met al die vervelende woorden te
maken hebben. Daarom laat ik ze af en toe ook woorden tekenen,
probeer ik hen een beetje tegemoet te komen. Een maatschappij waarin
woorden zo belangrijk zijn is voor sommige kinderen al lastig genoeg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten