Narigheid

Een school is net de echte wereld. Alles wat je tegenkomt in het normale leven, zie je ook op school. Er worden vriendschappen gesloten (en soms verbroken), liefdes ontstaan en eindigen er, er zijn collega’s die kinderen krijgen en soms komen er ook mensen te overlijden.  

Een school is een gemeenschap en hoewel je het liever niet wilt gebeurt in elke gemeenschap ook narigheid. Er zijn collega’s die ziek worden en in het ergste geval overlijden, maar soms ook worden leerlingen zelf ziek.

Ik heb op mijn huidige school gezien hoe mooi er om kan worden gegaan met de ziekte en uiteindelijk ook het heengaan van een leerling. De school heeft zelfs in een geval gediend als plek voor het afscheid, omdat de betrokken leerling zich zo thuis voelde hier en graag op school de afscheidsplechtigheid wilde. Dat de school hierin toestemde vind ik heel bijzonder, en heel waardevol. Als dank aan de school en ter herinnering aan zo’n bijzondere leerling staat er nog steeds een boom in de binnentuin van de school. Ook een herinnering aan de kwetsbaarheid van de mens, die zoveel kan, zoveel weet maar toch sommige dingen, sommige ziektes niet kan stoppen. Of kan voorkomen dat er stomme ongelukken gebeuren.

Ik heb in mijn carrière tweemaal meegemaakt dat een ouder van een mentorleerling kwam te overlijden. Iets verdrietigers kun je je niet voorstellen. Ik vind het lastig om met zulke intense trieste zaken te maken te hebben, word er emotioneel van terwijl ik er juist wil zijn voor de leerling. Dat is ook weer een balans die gevonden moet worden. Hierbij vertrouw ik maar gewoon op mijn ervaring, gewoon menselijk gevoel en luister ik naar de wensen van de nabestaanden.

Ik heb meegemaakt dat de achtergeblevenen zo van slag waren dat ze niet wilden dat er op school aandacht aan besteedt werd, of dat er mensen op de uitvaartplechtigheid kwamen. Dat werd privé gehouden. We hebben wel een kaart gestuurd met de klas en daarin kon elke leerling een briefje doen met een eigen wens of condoleance. Ik had graag meer willen doen toen, maar zij wilden dat niet en dat kun je niet anders dan respecteren.

Er zijn ook momenten geweest waarbij we als school om mensen heen konden staan. Leerlingen en collega’s die samen naar de uitvaart van een (ouder van een) leerling gingen, een herdenkingstafel die in school neer wordt gezet. Manieren om de achtergeblevenen te laten weten dat er ook op hun school mensen zijn die meeleven, aan hen denken en er voor hen zijn.

Dit soort zaken zijn nooit makkelijk en ik vind het zo intens naar als jonge mensen op jonge leeftijd met verlies te maken krijgen, op wat voor manier ook. Maar zoals het cliché zegt: ook dat hoort bij het leven. Ik denk dat het waardevol is als een mensen op een school niet alleen vreugde en fijne dingen met elkaar kunnen delen, maar er ook kunnen zijn voor elkaar in tijden van verdriet en verlies. Zo is de school echt een wereld op zich.