Het bericht van vandaag zou wel eens mijn meest persoonlijke stuk tot nu toe kunnen zijn. Ik schreef het op mijn verjaardag een tijdje terug. Een overpeinzing over een leeftijd (veertig) waar ik allerlei verwachtingen van had. Ook op carrièregebied. Vanwege de lengte heb ik het in tweeën gehakt, volgende week volgt het tweede deel. Dan dus ook het cadeautje dat ik je hieronder aanbiedt. Oh en weet je nog die cliffhanger, bij het artikel over de lerarenconferentie? Daar gaat dit stuk ook een beetje over.
Zo. Dus. Veertig jaar ben ik vandaag geworden. En in alle eerlijkheid vind ik het wel wat. Veertig jaar. De laatste tijd speelt er veel door mijn hoofd rondom deze verjaardag en ik heb besloten er maar gewoon een stukje over te schrijven. Een lang stuk zelfs. Maar wel interessant, hoor, dus lees gewoon lekker door. Krijg je aan het einde een cadeautje van me.
 |
| Bron: Pixabay.com |
Laat ik voorop stellen dat ik het leuk vind om veertig jaar te worden. Ik heb er, ondanks dat ik de klok hoor tikken op de achtergrond, weinig problemen mee om ouder te worden. Ouder worden betekent namelijk dat je ouder mag worden; er nog bent. En ik vind het leven verdraaid leuk, dus is ouder worden gewoon een reden om blij te zijn. Dat ik vandaag mijn verjaardag niet vier is alleen omdat we plannen hebben om in juni een groot tuinfeest te geven, in plaats van nu.
Naast het feit dat ronde verjaardagen altijd een beetje speciaal zijn is er nog een reden waarom deze verjaardag voor mij net wat anders dan anders is. Er zijn namelijk twee leeftijden waar ik in mijn leven heel erg naar uit heb gekeken. De eerste was mijn achttiende, de tweede deze; mijn veertigste. Om verschillende redenen. Ik keek mijn hele puberteit uit naar mijn achttiende verjaardag omdat ik dacht dat er dan een soort magische wereld voor me open zou gaan. Alles zou anders worden, want ik zou dan de wereld der volwassenheid binnentreden. Ik kon er niet op wachten! Eindelijk serieus worden genomen, kunnen doen wat ik wilde, het huis uit: vrijheid!! Ik had dromen van alleen zijn, in Amsterdam wonen, beroemd worden, de wereld die voor me open zou gaan. Het enige dat ik hoefde te doen was achttien worden.
Hoe groot was de deceptie toen ik eindelijk achttien werd? Behoorlijk groot. Dat snap jij, dat snap ik nu ook, maar toen was ik enorm teleurgesteld. Er veranderde potdorie helemaal niks! Ja, ik kon stemmen, maar er waren geen verkiezingen, dus wat had ik daar aan? Ik moest geld- en andere officiële zaken regelen, maar voor de rest bleef de wereld hetzelfde. Mijn omgeving was hetzelfde, ik was hetzelfde en wonderbaarlijk genoeg waren er allemaal praktische bezwaren die er voor zorgden dat ik niet zomaar op mezelf kon wonen. Ik voelde me belazerd en gedesillusioneerd.
In de loop der jaren werd ik niet alleen volwassen, moeder en steeds meer tevreden met mijzelf en mijn leven, maar toen ik eind twintig was ontstond er ook een nieuw idee. Ik was alleenstaande moeder en was veel aan het zoeken en balanceren tussen mijn verantwoordelijkheden, studie, werk en mijn wens en verlangen naar meer, of anders. Emotioneel een stuk stabieler dan toen ik begin twintiger was bleef er desondanks een gevoel van onrust over. Ik zocht naar een uitlaatklep voor mijn creativiteit, vlinderde er op los. Zoveel interesses, zoveel impulsen, ik vond het vaak moeilijk om te kiezen en daar langere tijd tevreden mee te zijn. Daarnaast had ik een sluimerend verlangen om mensen meer te helpen dan ik als docent of schrijver zou kunnen. Iets als een nuchter spiritueel coach, mensen begeleiden, coachen, zoiets. Hoe? Dat wist ik niet, maar er bleef iets borrelen.
Inmiddels weet ik dat die onrust en moeite met focussen te maken heeft met wie ik ben. Zeker ook met de ADD die pas het afgelopen jaar officieel onderkend werd. Toen wist ik dat niet. Maar, zo had ik bedacht (of ergens gelezen), er zou een tijd komen dat Alles Echt Anders zou zijn (ja, met hoofdletters. Serieuze shit, weet je.) Want als ik veertig zou zijn dan zou ik uit de kleine kinderen zijn. Mijn studie zou afgerond zijn, ik zou werk hebben, met een beetje mazzel op een leuke school en met een vast contract. Maar wat belangrijker is, dan zou ik eindelijk meer rust hebben. Meer rust in mijn leven, meer rust in mijn hoofd, meer evenwicht; een goede balans.
 |
| Bron: Pixabay.com |
Zo heb ik jarenlang geleefd. Niet met een duidelijk verlangen of ontevredenheid, maar met een onbewust gevoel dat wat er ook nog miste in mijn leven, dat op mijn veertigste goed zou komen. Iets met een puzzelstukje op z'n plek. Als de onrust dan toch eens te groot werd en ik het even niet meer wist kon ik uit die gedachte, dat gevoel een soort troost putten; 'het komt allemaal wel rond mijn veertigste, rustig maar.'
Sinds ik mijn Grote Liefde (ja, met hoofdletters, heeft die van mij best verdiend) leerde kennen is er opnieuw veel veranderd. De laatste acht jaar ontstond er een langzame omslag meegemaakt. Van meer is beter naar minder is meer, zowel in huisinrichting als in bezigheden. Ik stopte met mijn werk als textielkunstenares en besloot dat ik me vooral wilde richten op wat me echt blij maakt. Naast mijn gezin is dat lesgeven en schrijven. Maar de wens om iets als coach te worden, of loopbaanbegeleider, of iets anders om mensen te helpen of te begeleiden, dat idee bleef. Op de achtergrond, vergezeld met de zin 'dat komt wel als ik rond de veertig ben.'
Volgende week, al is het meivakantie, volgt het tweede deel van dit stuk forty-something mijmeringen, inclusief inzicht en mijn verjaardagscadeautje voor jullie!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten